Ja, Jakub, syn Samuela

Ja, Jakub, syn Samuela
Jakub Wodzisławski
wyd. I, 2007, 146 s., format B5, opr. twarda,
ISBN 83-60732-04-3

Jakub Wodzisławski urodził się w Polsce. Gdy wybuchła II wojna światowa miał 13 lat. Pracował przymusowo w hitlerowskim obozie w Częstochowie, był w getcie, następnie w obozie pracy przy zakładach "Hasag". Udało mu się uciec i ukrywał się u polskiej rodziny Barbary Hajdasowej, Sprawiedliwej Wśród Narodów, która z narażeniem życia uratowała grupę czternastu Żydów. 

Po wyzwoleniu, "gdy wyszedł z bunkra", udał się do swego rodzinnego miasta, do Częstochowy i wówczas - jak mówi: 

Wiedzieliśmy już, że musimy coś uczynić, by już nigdy naród żydowski nie doznał zagłady, że musimy mieć własne państwo, abyśmy się mogli obronić, że nie wolno nikomu innemu decydować o naszym losie. Pragnęliśmy pojechać do Palestyny i pomógł nam Icchak Cukierman "Antek" z dowództwa Żydowskiej Organizacji Bojowej w getcie Warszawy. Wędrowaliśmy po Europie aż pod koniec 1945 dotarliśmy do Włoch.

Jakub przybył do historycznej ojczyzny swojego narodu nielegalną aliją, na niewielkim statku, na którym udało się upchać 950 Żydów. Anglicy statek przechwycili i osadzili emigrantów w obozie w Atlit do czasu, gdy Sochnut (Agencja Żydowska) wystarał się, by ich zwolniono. 

W styczniu 1948 r. zgłosił się jako ochotnik do wojska izraelskiego, do Hagany. Miał 22 lata, gdy walczył w chatiwat "Karmel" w obronie Haify oraz w Galilei w drodze do Manary. W Newe Joszua-Jakub został ranny w nogę, został inwalidą Cahalu. 

W 1978 r. ożenił się z Ireną, która jest "dzieckiem Holocaustu". 

W 2003 r. założyli i sfinansowali Ośrodek Pamięci Zagłady i Walki.